• ۱۴۰۱/۱۰/۲۹
• نکات عکاسی
• حمیدرضا درهمی
• ۰

گرفتن عکس‌های خوب بدون داشتن درک کامل از ایزو، سرعت شاتر و دیافراگم دشوار است – سه پادشاه عکاسی، که به عنوان “مثلث نوردهی” نیز شناخته می‌شود. در حالی که اکثر دوربین‌های DSLR جدید حالت‌های «خودکار» دارند که به‌طور خودکار سرعت شاتر، دیافراگم و حتی ایزو مناسب را برای نوردهی شما انتخاب می‌کنند، استفاده از حالت خودکار محدودیت‌هایی را برای آنچه می‌توانید با دوربین خود به دست آورید، ایجاد می‌کند.

در بسیاری از موارد، دوربین باید با ارزیابی میزان نوری که از لنز عبور می‌کند، حدس بزند که نوردهی مناسب باید چقدر باشد. درک کامل نحوه عملکرد ایزو، سرعت شاتر و دیافراگم با هم به عکاسان اجازه می‌دهد تا با کنترل دستی دوربین، کنترل کامل موقعیت را به دست بگیرند. دانستن اینکه چگونه تنظیمات دوربین را در صورت نیاز تنظیم کنید، به شما کمک می‌کند تا بهترین بهره را از دوربین خود ببرید و آن را تا حد امکان بالا ببرید تا عکس‌های عالی بگیرید.

بیایید به‌ سرعت خلاصه‌ای از مثلث نوردهی را به عنوان تجدید کننده مرور کنیم:

1. سرعت شاتر – مدت زمانی که شاتر دوربین باز است تا نور را به سنسور دوربین باز کند. سرعت شاتر معمولاً در کسری از ثانیه‌اندازه گیری می‌شود، زمانی که کمتر از یک ثانیه باشد. سرعت شاتر آهسته نور بیشتری را به سنسور دوربین می‌دهد و برای عکاسی در نور کم و شب استفاده می‌شود، در حالی که سرعت‌های شاتر سریع به ثابت کردن حرکت کمک می‌کنند. نمونه‌هایی از سرعت شاتر: ۱/۱۵ (۱/۱۵ ثانیه)، ۱/۳۰، ۱/۶۰، ۱/۱۲۵.
2. دیافراگم – سوراخی در داخل لنز که نور از طریق آن به بدنه دوربین می‌رسد. هرچه سوراخ بزرگتر باشد، نور بیشتری به سنسور دوربین می‌رسد. دیافراگم همچنین عمق میدان را کنترل می‌کند، که بخشی از یک صحنه است که تیز به نظر می‌رسد. اگر دیافراگم بسیار کوچک باشد، عمق میدان زیاد است، در حالی که اگر دیافراگم بزرگ باشد، عمق میدان کوچک است. در عکاسی، دیافراگم معمولاً با اعداد “f” بیان می‌شود (همچنین به عنوان “نسبت کانونی” نیز شناخته می‌شود، زیرا عدد f نسبت قطر دیافراگم لنز به طول لنز است) . نمونه‌هایی از اعداد f عبارتند از: f/1. 4، f/2. 0، f/2. 8، f/4. 0، f/5. 6، f/8. 0.
3. ایزو – راهی برای روشن‌تر کردن عکس‌هایتان اگر نمی‌توانید از سرعت شاتر طولانی‌تر یا دیافراگم بازتر استفاده کنید. معمولاً با اعداد‌اندازه‌گیری می‌شود، عدد کمتر نشان‌دهنده تصویر تیره‌تر است، در حالی که اعداد بالاتر به معنای تصویر روشن‌تر است. با این حال، افزایش ایزو شما هزینه دارد. همانطور که ایزو افزایش می‌یابد، دید دانه بندی/نویز در تصاویر شما نیز افزایش می‌یابد. نمونه‌هایی از ایزو: ۱۰۰، ۲۰۰، ۴۰۰، ۸۰۰، ۱۶۰۰.

همچنین، اگر می‌خواهید بفهمید واقعاً قرار گرفتن در معرض چه معنایی دارد، به این مقاله نگاهی بیندازید.

و اگر بیشتر یک یادگیرنده بصری هستید، اخیراً یک ویدیوی جامع و مبتدی را دقیقاً در مورد همین موضوع منتشر کرده‌ایم:

۱) سرعت شاتر، دیافراگم و ایزو چگونه برای ایجاد یک نوردهی با هم کار می‌کنند؟

برای اینکه درک خوبی در مورد نوردهی داشته باشیم و اینکه چگونه سرعت شاتر، دیافراگم و ایزو روی آن تأثیر می گذارد، باید بدانیم که هنگام گرفتن عکس چه اتفاقی در دوربین می افتد.

همانطور که دوربین خود را به سمت سوژه‌ای بگیرید و دکمه شاتر را فشار دهید، سوژه به شکلی از نور وارد لنز دوربین شما می‌شود. اگر سوژه شما به خوبی روشن باشد، نور زیادی به لنز می‌رسد، در حالی که اگر در یک محیط کم عکس می‌گیرید، نور زیادی به لنز نمی‌رسد. هنگامی که نور وارد لنز می‌شود، از عناصر نوری مختلف ساخته شده از شیشه عبور می‌کند، سپس از لنز “Aperture” (سوراخی در داخل لنز که می‌تواند از کوچک به بزرگ تغییر یابد) می‌گذرد.

هنگامی که نور از دیافراگم لنز عبور می‌کند، سپس به پرده شاتر برخورد می‌کند، که مانند پنجره‌ای است که همیشه بسته است، اما در صورت نیاز باز می‌شود. سپس شاتر در عرض چند میلی ثانیه باز می‌شود و اجازه می‌دهد نور برای مدت زمان مشخصی به سنسور دوربین برخورد کند. این مدت زمان مشخص شده “سرعت شاتر” نامیده می‌شود و می‌تواند بسیار کوتاه (تا ۱/۸۰۰۰ ثانیه) یا طولانی (تا ۳۰ ثانیه) باشد. سپس سنسور نور را جمع آوری می‌کند و “ISO” شما در صورت لزوم تصویر را روشن می‌کند (دوباره مشکلات دانه و کیفیت تصویر را بیشتر نمایان می‌کند). سپس شاتر بسته می‌شود و نور به طور کامل از رسیدن به سنسور دوربین جلوگیری می‌کند.

برای اینکه تصویر به درستی نوردهی شود، به طوری که خیلی روشن یا خیلی تاریک نباشد، سرعت شاتر، دیافراگم و ISO باید با هم بازی کنند. وقتی نور زیادی وارد لنز می‌شود (مثلاً در روز روشن با نور خورشید زیاد است)، وقتی دیافراگم/سوراخ لنز بسیار کوچک باشد چه اتفاقی می‌افتد؟

نور زیادی مسدود می‌شود. این بدان معناست که سنسور دوربین برای جمع آوری نور به زمان بیشتری نیاز دارد. چه اتفاقی باید بیفتد تا سنسور بتواند مقدار مناسب نور را جمع آوری کند؟ درست است، شاتر باید بیشتر باز بماند. بنابراین، با یک دیافراگم لنز بسیار کوچک، به زمان بیشتری نیاز داریم، یعنی سرعت شاتر بیشتری برای سنسور برای جمع آوری نور کافی برای تولید یک تصویر با نوردهی مناسب.

حالا اگر دیافراگم/سوراخ لنز خیلی بزرگ بود چه اتفاقی می‌افتاد؟ بدیهی است که نور بسیار بیشتری به سنسور برخورد می‌کند، بنابراین ما به سرعت شاتر بسیار کمتری نیاز داریم تا تصویر به درستی در معرض دید قرار گیرد. اگر سرعت شاتر خیلی کم باشد، حسگر نور بسیار بیشتری از نیاز خود دریافت می‌کند و نور شروع به «سوختن» یا «نور نوردهی بیش از حد» تصویر می‌کند، درست مانند ذره‌بین که در یک روز آفتابی شروع به سوزاندن کاغذ می‌کند.

ناحیه بیش از حد نوردهی تصویر بسیار روشن یا سفید خالص به نظر می‌رسد. در مقابل، اگر سرعت شاتر خیلی زیاد باشد، حسگر قادر به جمع‌آوری نور کافی نیست و تصویر «کم نورده» یا خیلی تاریک به نظر می‌رسد.

بیایید یک مثال واقعی انجام دهیم. دوربین خود را بگیرید و حالت دوربین خود را روی ” اولویت دیافراگم ” تنظیم کنید. دیافراگم لنز دوربین خود را روی کمترین عدد ممکن که لنز اجازه می‌دهد تنظیم کنید، مانند f/1. 4 اگر لنز سریع دارید یا f/3. 5 در لنزهای کندتر. ISO خود را روی ۲۰۰ تنظیم کنید و مطمئن شوید که “ایزو خودکار” خاموش است. اکنون دوربین خود را به سمت شی‌ای بگیرید که منبع نور نیست (مثلاً یک عکس روی دیوار) سپس دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید تا فوکوس صحیح را به دست آورید و اجازه دهید دوربین تنظیمات نوردهی بهینه را تعیین کند.

دوربین خود را حرکت ندهید و به همان سوژه اشاره کنید! اگر اکنون به داخل منظره یاب دوربین یا به ال سی دی پشتی نگاه کنید، باید چندین عدد را مشاهده کنید. یکی از اعداد دیافراگم شما را نشان می‌دهد، که باید همان عددی باشد که دیافراگم خود را روی آن تنظیم کرده‌اید، سپس باید سرعت شاتر شما را نشان دهد، که باید عددی مانند “۱۲۵” (به معنای ۱/۱۲۵ ثانیه) باشد. و “۲۰۰” که ISO سنسور شما است.

این اعداد را روی یک کاغذ یادداشت کنید و سپس عکس بگیرید. هنگامی که تصویر در LCD پشت دوربین شما ظاهر می‌شود، باید به درستی نوردهی شود. ممکن است بسیار تار باشد، اما باید به درستی در معرض دید قرار گیرد، به این معنی که خیلی روشن یا خیلی تاریک نباشد. فرض کنید تنظیماتی که یادداشت کردید ۳.۵ (دیافراگم)، ۱۲۵ (سرعت شاتر) و ۲۰۰ (ایزو) است. اکنون حالت دوربین خود را به ” حالت دستی ” تغییر دهید. دیافراگم خود را به صورت دستی روی همان عددی که یادداشت کرده‌اید تنظیم کنید، که باید کمترین عددی باشد که لنز دوربین شما اجازه می‌دهد (در مثال ما ۳.۵ است).

سپس سرعت شاتر خود را روی عددی که یادداشت کرده‌اید تنظیم کنید (در مثال ما ۱۲۵ است) و ایزو خود را یکسان نگه دارید – ۲۰۰. مطمئن شوید که شرایط نوری شما در اتاق ثابت بماند. به همان سوژه اشاره کنید و عکس دیگری بگیرید. نتایج شما باید بسیار شبیه به عکسی باشد که قبلا گرفته‌اید، با این تفاوت که این بار به جای اینکه اجازه دهید دوربین خود حدس بزند، سرعت شاتر دوربین خود را به صورت دستی تنظیم می‌کنید.

حالا بیایید با افزایش دیافراگم مقدار نوری که از لنز عبور می‌کند را مسدود کنیم و ببینیم چه اتفاقی می‌افتد. دیافراگم خود را به یک عدد بزرگتر مانند “۸.۰” افزایش دهید و بقیه تنظیمات را ثابت نگه دارید. به همان سوژه اشاره کنید و عکس دیگری بگیرید. چی شد؟ اکنون تصویر شما خیلی تاریک یا کم نور است! چرا این اتفاق افتاد؟ زیرا بخشی از نوری که به سنسور برخورد می‌کند را مسدود کرده‌اید و سرعت شاتر را تغییر نداده‌اید. به همین دلیل سنسور دوربین زمان کافی برای جمع آوری نور را نداشت و در نتیجه تصویر کم نور می‌شود. اگر سرعت شاتر را به عدد کمتری کاهش می‌دادید، این اتفاق نمی‌افتاد. رابطه را درک می‌کنید؟

اکنون دیافراگم خود را به حالت قبل برگردانید (کوچکترین عدد) ، اما این بار سرعت شاتر خود را به یک عدد بسیار کوچکتر کاهش دهید. در مثال من سرعت شاتر خود را از ۱۲۵ روی ۴ (ربع ثانیه) قرار می‌دهم. یک عکس دیگر بگیرید. اکنون تصویر شما باید بیش از حد نوردهی شود و برخی از قسمت‌های تصویر بیش از حد روشن به نظر می‌رسند. این بار چه شد؟

شما اجازه می‌دهید لنزتان از تمام نوری که می‌تواند جمع‌آوری کند بدون مسدود کردن آن عبور کند، سپس با کاهش سرعت شاتر به حسگر خود اجازه می‌دهید تا نور بیشتری را که نیاز دارد جمع‌آوری کند. این یک توضیح بسیار اساسی از نحوه عملکرد دیافراگم و سرعت شاتر با هم است.

بنابراین، ایزو چه زمانی وارد عمل می‌شود و چه کاری انجام می‌دهد؟ تا اینجا ایزو را در همان عدد (۲۰۰) نگه داشتیم و تغییر ندادیم. به یاد داشته باشید، ایزو به معنای روشنایی سنسور است. اعداد کمتر به معنای روشنایی کمتر است، در حالی که اعداد بالاتر به معنای روشنایی بیشتر است. اگر بخواهید ایزو خود را از ۲۰۰ به ۴۰۰ تغییر دهید، عکس را دو برابر روشن‌تر می‌کنید.

در مثال بالا، در دیافراگم f/3. 5، سرعت شاتر ۱/۱۲۵ ثانیه و ایزو ۲۰۰، اگر بخواهید ایزو را به ۴۰۰ افزایش دهید، نیمی از زمان برای نمایش صحیح تصویر نیاز دارید. این بدان معنی است که می‌توانید سرعت شاتر خود را روی ۱/۲۵۰ ثانیه تنظیم کنید و تصویر شما همچنان به درستی در معرض دید قرار می‌گیرد. آن را امتحان کنید – دیافراگم خود را روی همان عددی که قبلاً نوشتید تنظیم کنید، از سرعت شاتر دو برابر بیشتر استفاده کنید، سپس ایزو خود را به ۴۰۰ تغییر دهید.

باید مانند اولین تصویری باشد که قبلا گرفته‌اید. اگر می‌خواهید ایزو را به ۸۰۰ افزایش دهید، باید دوباره از سرعت شاتر دو برابر سریعتر استفاده کنید، از ۱/۲۵۰ تا ۱/۵۰۰.

همانطور که می‌بینید، افزایش ایزو از ۲۰۰ به ۸۰۰ به شما این امکان را می‌دهد که با سرعت‌های شاتر بالاتر عکاسی کنید و در این مثال آن را از ۱/۱۲۵ ثانیه به ۱/۵۰۰ ثانیه افزایش دهید، که سرعت زیادی برای فریز کردن حرکت است. با این حال، افزایش ایزو هزینه دارد – هر چه ایزو بالاتر باشد، نویز یا دانه‌های بیشتری به تصویر اضافه می‌کند.

اساساً، این نحوه همکاری سه پادشاه برای ایجاد یک نوردهی است. من به شدت توصیه می‌کنم با دوربین خود بیشتر تمرین کنید تا اثرات تغییر دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو را ببینید.

۲) از چه حالت دوربینی باید استفاده کنم؟

همانطور که در مقاله “درک حالت‌های دوربین دیجیتال” خود اشاره کردم، استفاده از حالت “اولویت دیافراگم” را برای مبتدیان توصیه می‌کنم (اگرچه هر حالت دیگری به همان‌اندازه خوب کار می‌کند، تا زمانی که بدانید چه کاری انجام می‌دهید). در این حالت، دیافراگم لنز خود را تنظیم می‌کنید، در حالی که دوربین به طور خودکار سرعت شاتر مناسب را حدس می‌زند.

به این ترتیب، می‌توانید با تغییر دیافراگم، عمق میدان را در تصاویر خود کنترل کنید (عمق میدان به عوامل دیگری مانند فاصله دوربین تا سوژه و فاصله کانونی نیز بستگی دارد).

استفاده از حالت‌های “Auto” یا “Program” هیچ ایرادی ندارد، به خصوص با توجه به این واقعیت که اکثر دوربین‌های DSLR مدرن با اجازه دادن به نادیده گرفتن سرعت شاتر و دیافراگم در آن حالت‌ها، کنترل بسیار خوبی به عکاس می‌دهند. اما بیشتر مردم تنبل می‌شوند و در نهایت بدون اینکه بفهمند داخل دوربین چه اتفاقی می‌افتد، از حالت‌های خودکار/برنامه استفاده می‌کنند، بنابراین به شدت توصیه می‌کنم یاد بگیرید که چگونه در همه حالت‌های دوربین عکاسی کنید.

۳) دوربینم را روی چه ایزو باید تنظیم کنم؟

اگر دوربین شما مجهز به ویژگی «ایزو خودکار» (معروف به «کنترل خودکار حساسیت ایزو» در بدنه‌های نیکون است)، باید آن را فعال کنید تا دوربین به‌طور خودکار حدس بزند که ایزو مناسب در شرایط نوری مختلف چقدر باید باشد. ایزو خودکار بدون نگرانی است و برای اکثر شرایط نوری عالی عمل می‌کند! “حداقل حساسیت ایزو” خود را روی ۱۰۰ در دوربین‌های کانن و ۲۰۰ در آخرین دوربین‌های نیکون تنظیم کنید، سپس “حداکثر حساسیت ایزو/حساسیت” خود را روی ۸۰۰ یا ۱۶۰۰ تنظیم کنید (بسته به میزان نویزی که قابل قبول می‌دانید).

اگر لنز کوتاه کمتر از ۱۰۰ میلی‌متر دارید، «حداقل سرعت شاتر» را روی ۱/۱۰۰ ثانیه و اگر لنز بلند دارید، روی عدد بالاتر تنظیم کنید. اساساً، دوربین سرعت شاتر شما را تماشا می‌کند و اگر به زیر “حداقل سرعت شاتر” برسد، به طور خودکار ایزو را به یک عدد بالاتر افزایش می‌دهد تا سعی کند سرعت شاتر را بالاتر از این تنظیم نگه دارد. قانون کلی این است که سرعت شاتر خود را روی بیشترین فاصله کانونی لنز تنظیم کنید. برای مثال، اگر لنز زوم ۷۰-۳۰۰ میلی متری f/4.5 – 5.6 نیکون دارید، حداقل سرعت شاتر خود را روی ۱/۳۰۰ ثانیه تنظیم کنید. چرا؟

زیرا با افزایش فاصله کانونی لنز، احتمال لرزش دوربین نیز افزایش می‌یابد که تصاویر شما را تار می‌کند. اما این قانون همیشه جواب نمی‌دهد، زیرا عوامل دیگری هم وجود دارند که همگی در معرفی لرزش دوربین نقش دارند یا خیر. لرزش دست‌ها و گرفتن نادرست دوربین ممکن است باعث لرزش اضافی دوربین شود، در حالی که داشتن لنز با کاهش لرزش (که به عنوان تثبیت کننده تصویر نیز شناخته می‌شود) ممکن است در واقع به کاهش لرزش دوربین کمک کند. در هر صورت، با گزینه “حداقل سرعت شاتر” بازی کنید و سعی کنید اعداد را تغییر دهید و ببینید چه چیزی برای شما مفید است.

اگر گزینه «ایزو خودکار» در دوربین خود ندارید، با کمترین ایزو شروع کنید و ببینید چه سرعت شاتری دریافت می‌کنید. به افزایش ایزو ادامه دهید تا به سرعت شاتر قابل قبولی برسید.

۴) جبران نوردهی

یکی دیگر از ویژگی‌های فوق العاده همه دوربین‌های DSLR مدرن، توانایی کنترل نوردهی با استفاده از ویژگی “جبران نوردهی” است. به جز حالت دستی، جبران نوردهی برای همه حالت‌های دوربین عالی عمل می‌کند. چه در حالت‌های اولویت دیافراگم، اولویت شاتر یا خودکار/برنامه عکس‌برداری می‌کنید، شماره‌گیری جبران نوردهی به بالا یا پایین (به اضافه به منفی) به شما امکان می‌دهد نوردهی را تنظیم کنید و تنظیمات حدس‌زده‌شده توسط دوربین را لغو کنید.

اگر متوجه شدید که تصویر (یا قسمت‌هایی از تصویرتان) کم نور یا بیش از حد نوردهی شده است، می‌توانید از جبران نوردهی برای تنظیم نوردهی بدون تغییر دستی دیافراگم یا سرعت شاتر استفاده کنید.

۵) آیا باید از فلش استفاده کنم یا ایزو را افزایش دهم؟

واقعا بستگی به این دارد که از چه چیزی عکس می‌گیرید. گاهی اوقات نمی‌توان از فلاش دوربین داخلی خود در محیط‌های کم نور استفاده کرد. به عنوان مثال، اگر سوژه شما در فاصله‌ای دور ایستاده است، ممکن است نتوانید با فلاش خود به سوژه برسید. در این صورت تنها راه حل این است که یا به سوژه نزدیک شوید یا فلاش را به طور کامل خاموش کنید و از ایزو بالاتر استفاده کنید.

بدیهی است که برای عکاسی منظره یا معماری، همیشه باید فلاش خود را خاموش کنید، زیرا نمی‌تواند کل صحنه را روشن کند. بنابراین در شرایط کم نور، تنها دو گزینه این است که یا ایزو را افزایش دهید تا بتوانید با دست عکاسی کنید، یا دوربین را روی کمترین ایزو قرار دهید و از سه پایه استفاده کنید.

۶) توقف کامل چیست؟

آیا تا به حال در مورد اصطلاح “Full Stop” در عکاسی شنیده‌اید؟ هر یک از افزایش‌های بین اعداد ایزو در عکاسی «ایست کامل» نامیده می‌شود. برای مثال، بین ایزو ۱۰۰ و ایزو ۲۰۰ یک نقطه وجود دارد، در حالی که بین ایزو ۱۰۰ و ایزو ۴۰۰ دو نقطه وجود دارد. بین ایزو ۱۰۰ و ایزو ۱۶۰۰ چند توقف وجود دارد؟ درست است، چهار نقطه کامل نور.

چرا باید در مورد توقف‌ها بدانید؟ زیرا ممکن است آن را در ادبیات عکاسی ببینید یا عکاس ممکن است توقف‌هایی را ذکر کند و گاهی اوقات درک معنای واقعی آن گیج کننده است. اما اصطلاح “استاپ کامل” فقط در مورد ایزوها صدق نمی‌کند – همان مفهوم برای سرعت شاتر و دیافراگم وجود دارد.

به خاطر سپردن توقف بین سرعت‌های شاتر آسان است، زیرا شما فقط از یک شروع می‌کنید و عدد را بر دو تقسیم می‌کنید: ۱، ۱/۲، ۱/۴، ۱/۸، ۱/۱۵، ۱/۳۰، ۱/۶۰، ۱/۱۲۵، ۱/۲۵۰، ۱/۵۰۰، ۱/۱۰۰۰، و غیره بدیهی است، اعداد گرد شده‌اند (از ۱/۱۵ شروع می‌شود که باید ۱/۱۶ باشد) تا عکاسی آسان شود. به خاطر سپردن استاپ‌ها در دیافراگم سخت‌تر است، زیرا اعداد متفاوت محاسبه می‌شوند: f/1، f/1. 4، f/2، f/2. 8، f/4، f/5. 6، f/8، f/11، f/ 16، و غیره.

۷) نمونه‌های خاص و سناریوهای موردی

حالا بیایید به کارهایی بپردازیم که می‌توانید در دوربین خود انجام دهید تا به درستی یک تصویر را در شرایط نوری مختلف نشان دهید.

1. در شرایط کم نور چه کاری باید انجام دهم؟ از حالت اولویت دیافراگم استفاده کنید، دیافراگم خود را روی کمترین عدد ممکن تنظیم کنید. اگر لنز سریعی مانند Nikon 50mm f/1.4 دارید مراقب باشید، زیرا تنظیم دیافراگم روی کمترین عدد (f/1.4) عمق میدان را بسیار کم می‌کند. “ایزوی خودکار” خود را روی “روشن” تنظیم کنید (اگر آن را دارید) و مطمئن شوید که حداکثر ایزو و حداقل سرعت شاتر هر دو تعریف شده‌اند، همانطور که در بخش ۳ نشان داده شده است. به این معنی که شما در یک محیط بسیار کم نور هستید)، تنها گزینه‌های دیگر شما استفاده از سه پایه یا فلاش است. اگر سوژه‌های متحرکی دارید که باید “یخ زده” شوند، باید از فلاش استفاده کنید.
2. برای توقف عمل چه کاری باید انجام دهم؟ ابتدا به نور زیادی نیاز خواهید داشت. یخ زدن در روز روشن آسان است، در حالی که انجام آن در شرایط کم نور بسیار دشوار است. با فرض اینکه نور زیادی دارید، مطمئن شوید که دیافراگم شما روی کمترین عدد تنظیم شده است (باز هم مراقب عمق میدان باشید)، سپس “ایزوی خودکار” خود را روی “روشن” (در صورت داشتن آن) تنظیم کنید و حداقل را تنظیم کنید. سرعت شاتر به عدد بسیار بالایی مانند ۱/۵۰۰ یا ۱/۱۰۰۰ ثانیه. برای عکاسی پرنده، سعی می‌کنم سرعت شاتر را در ۱/۱۰۰۰ ثانیه و بیشتر نگه داریم.
3. چه تنظیماتی را برای ایجاد افکت تاری حرکت باید تغییر دهم؟ Auto ISO را خاموش کنید و ایزو خود را روی کمترین عدد تنظیم کنید. اگر سرعت شاتر خیلی سریع است و هنوز نمی‌توانید تاری حرکت ایجاد کنید، دیافراگم را به عددی بالاتر ببرید تا سرعت شاتر به عدد پایینی به زیر ۱/۱۰۰-۱/۵۰ ثانیه برسد.
4. اگر نتوانم نوردهی مناسبی دریافت کنم، چه کار کنم؟ تصویر یا خیلی تاریک یا خیلی روشن است. مطمئن شوید که در حالت دستی عکاسی نمی‌کنید. سنج دوربین خود را روی “Evaluative” (Canon) یا “Matrix” (Nikon) تنظیم کنید. اگر از قبل تنظیم شده است و هنوز نوردهی نامناسبی دریافت می‌کنید، به این معنی است که احتمالاً در حال گرفتن عکسی هستید که در آن کنتراست زیادی بین چندین اشیاء وجود دارد (به عنوان مثال آسمان روشن و کوه‌های تاریک، یا خورشید در کادر) – هر چه که هستید. تلاش برای گرفتن عکس، متر داخل دوربین شما را گیج می‌کند. اگر همچنان نیاز به گرفتن عکس دارید، سنج دوربین خود را روی “نقطه” تنظیم کنید و سعی کنید نقطه فوکوس خود را به ناحیه‌ای که خیلی روشن یا خیلی تاریک نباشد، قرار دهید. به این ترتیب شما “وسط شیرین” را بدست می‌آورید.
5. چگونه می‌توانم سوژه خود را از پس زمینه جدا کنم و پس زمینه (بوکه) را نرم و صاف جلوه دهم؟ نزدیک‌تر به سوژه خود بایستید و از کوچک‌ترین دیافراگم روی لنز خود استفاده کنید. برخی از لنزها می‌توانند پس زمینه را بسیار بهتر و صاف‌تر از دیگران ارائه دهند. اگر بوکه را دوست ندارید، یک لنز پرتره خوب مانند Nikon 50mm f/1.4 یا Nikon 85mm f/1.4 را در نظر بگیرید که یکی از بهترین لنزها در مورد بوکه محسوب می‌شود.
6. چگونه می‌توانم میزان نویز/دانه را در تصاویرم کاهش دهم؟ “Auto ISO” را خاموش کنید و ایزو خود را روی ایزو پایه دوربین تنظیم کنید (ایزو ۱۰۰ در Canon و ایزو ۲۰۰ در Nikon).