• ۱۴۰۱/۱۰/۲۶
• نکات عکاسی
• حمیدرضا درهمی
• ۰

دیافراگم یکی از سه رکن عکاسی است (دو مورد دیگر سرعت شاتر و ISO هستند که دو فصل دیگر در راهنمای مبانی عکاسی ما هستند). از بین این سه، دیافراگم قطعا مهم‌ترین است. در این مقاله، همه چیزهایی که باید در مورد دیافراگم و نحوه عملکرد آن بدانید را مرور می‌کنیم.

دیافراگم چیست؟

دیافراگم را می‌توان به عنوان روزنه‌ای در عدسی تعریف کرد که نور از آن عبور می‌کند تا وارد دوربین شود. اگر فقط به نحوه عملکرد چشمان خود فکر کنید، درک این مفهوم آسان است. همانطور که بین محیط‌های روشن و تاریک حرکت می‌کنید، عنبیه چشم شما منبسط یا کوچک می‌شود و‌اندازه مردمک شما را کنترل می‌کند.

در عکاسی، مردمک لنز شما دیافراگم نامیده می‌شود. می‌توانید‌اندازه دیافراگم را کوچک یا بزرگ کنید تا نور کمتر یا بیشتر به سنسور دوربین شما برسد. تصویر زیر یک دیافراگم در یک لنز را نشان می‌دهد:

دیافراگم می‌تواند با کنترل عمق میدان به عکس‌های شما بعد ببخشد. در یک نقطه، دیافراگم پس‌زمینه‌ای تار با جلوه‌ی فوکوس کم عمق زیبا به شما می‌دهد. این برای عکاسی پرتره بسیار محبوب است.

از طرف دیگر، عکس‌های واضحی از پیش زمینه نزدیک تا افق دور به شما می‌دهد. عکاسان منظره از این افکت بسیار استفاده می‌کنند.
علاوه بر این، دیافراگمی که انتخاب می‌کنید نوردهی تصاویر شما را نیز با روشن‌تر یا تیره‌تر کردن آن‌ها تغییر می‌دهد.

چگونه دیافراگم بر نوردهی تاثیر می‌گذارد

دیافراگم اثرات متعددی بر روی عکس‌های شما دارد. شاید واضح‌ترین روشنایی یا نوردهی تصاویر شما باشد. با تغییر‌اندازه دیافراگم، مقدار کلی نوری که به سنسور دوربین شما می‌رسد – و در نتیجه روشنایی تصویر شما را تغییر می‌دهد.
یک دیافراگم بزرگ (یک دهانه باز) نور زیادی را از خود عبور می‌دهد و در نتیجه یک عکس روشن‌تر می‌شود. دیافراگم کوچک درست برعکس عمل می‌کند و عکس را تیره‌تر می‌کند. به تصویر زیر نگاه کنید تا ببینید چگونه بر نوردهی تاثیر می‌گذارد:

در یک محیط تاریک – مانند داخل خانه یا در شب – احتمالاً می‌خواهید یک دیافراگم بزرگ را انتخاب کنید تا حداکثر نور ممکن را بگیرید. این همان دلیلی است که وقتی هوا شروع به تاریک شدن می‌کند، مردمک چشم افراد گشاد می‌شود. مردمک‌ها روزنه چشم ما هستند.

چگونه دیافراگم بر عمق میدان تأثیر می‌گذارد

اثر مهم دیگر دیافراگم عمق میدان است. عمق میدان مقدار عکس شما است که از جلو به عقب واضح به نظر می‌رسد. برخی از تصاویر دارای عمق میدان «نازک» یا «کم» هستند که پس‌زمینه کاملاً خارج از فوکوس است. سایر تصاویر دارای عمق میدان “بزرگ” یا “بالا” هستند، جایی که هم پیش زمینه و هم پس زمینه واضح هستند.

به عنوان مثال، در اینجا یک تصویر با عمق میدان کم است:

در تصویر بالا می‌بینید که دختر در فوکوس است و واضح به نظر می‌رسد در حالی که پس زمینه کاملاً خارج از فوکوس است. انتخاب دیافراگم من در اینجا نقش زیادی داشت. من به طور خاص از دیافراگم بزرگ برای ایجاد یک جلوه فوکوس کم عمق استفاده کردم (بله، هرچه دیافراگم شما بزرگتر باشد، این افکت بزرگتر است). این به من کمک کرد تا توجه بیننده را به سوژه جلب کنم، نه پس زمینه شلوغ. اگر از دیافراگم باریکتر استفاده می‌کردم، سوژه به خوبی از پس زمینه جدا نمی‌شد.

یک ترفند برای به خاطر سپردن این رابطه: دیافراگم بزرگ منجر به مقدار زیادی تاری پیش‌زمینه و پس‌زمینه می‌شود. این اغلب برای پرتره‌ها، یا عکس‌های کلی از اشیایی که می‌خواهید سوژه را جدا کنید، مطلوب است. گاهی اوقات می‌توانید سوژه خود را با اشیاء پیش‌زمینه قاب کنید که نسبت به سوژه تار به نظر می‌رسند، همانطور که در مثال زیر نشان داده شده است:

نکته سریع: ظاهر مناطق خارج از فوکوس (AKA چه خوب به نظر برسد یا نه) اغلب به عنوان ” بوکه ” شناخته می‌شود. بوکه خاصیت لنز است و برخی از لنزها بوکه بهتری نسبت به سایرین دارند. این مقاله توضیح می‌دهد که چگونه به عنوان یک عکاس بوکه بهتری داشته باشید. اگرچه برخی از لنزها بهتر از سایرین هستند، اما اگر از دیافراگم بزرگ استفاده کنید و به‌اندازه کافی به سوژه خود نزدیک شوید، تقریباً همه لنزها می‌توانند جلوه فوکوس کم عمق خوبی داشته باشند.

از سوی دیگر، یک دیافراگم کوچک منجر به مقدار کمی تاری پس‌زمینه می‌شود که معمولاً برای برخی از انواع عکاسی مانند منظره و معماری ایده‌آل است. در عکس منظره زیر، من از یک دیافراگم کوچک استفاده کردم تا مطمئن شوم که هم پیش زمینه و هم پس‌زمینه‌ام تا حد ممکن از جلو به عقب واضح هستند:

در اینجا یک مقایسه سریع وجود دارد که تفاوت بین استفاده از دیافراگم بزرگ و کوچک و کاری که با عمق میدان شما انجام می‌دهد را نشان می‌دهد:

همانطور که می‌بینید، در عکس سمت چپ، فقط سر مارمولک در فوکوس و واضح ظاهر می‌شود، در حالی که پس زمینه و پیش زمینه هر دو در حال تبدیل به تاری هستند. در همین حال، عکس سمت راست همه چیز را از جلو تا پشت در فوکوس نشان می‌دهد. این همان کاری است که استفاده از دیافراگم بزرگ در مقابل کوچک با عکس‌ها انجام می‌دهد.

F-Stop و F-Number چیست؟

تا کنون، ما فقط در مورد دیافراگم به صورت کلی مانند بزرگ و کوچک صحبت کرده‌ایم. با این حال، می‌توان آن را به‌عنوان عددی به نام «f-number» یا «f-stop» بیان کرد که حرف «f» قبل از عدد ظاهر می‌شود، مانند f/8.

به احتمال زیاد، قبلاً متوجه شده‌اید که دیافراگم به این شکل روی دوربین خود نوشته شده است. در صفحه نمایش LCD یا منظره یاب، دیافراگم شما معمولاً چیزی شبیه به این خواهد بود: f/2، f/3. 5، f/8 و غیره. برخی از دوربین‌ها اسلش را حذف می‌کنند و f-stop را به این صورت می‌نویسند: f2، f3. 5، f8 و غیره. برای مثال، دوربین نیکون زیر روی دیافراگم f/8 تنظیم شده است:

بنابراین، f-stop راهی برای توصیف‌اندازه دیافراگم برای یک عکس خاص است. اگر می‌خواهید در مورد این موضوع اطلاعات بیشتری کسب کنید، ما یک مقاله جامع در مورد f-stop داریم که توضیح می‌دهد که چرا به این صورت نوشته شده است و ارزش بررسی را دارد.

دیافراگم بزرگ در مقابل کوچک

نکته مهمی وجود دارد – بخش مهمی از دیافراگم که عکاسان مبتدی را بیش از هر چیز دیگری گیج می‌کند. این چیزی است که شما واقعاً باید به آن توجه کنید و آن را درست انجام دهید: اعداد کوچک نشان دهنده دیافراگم‌های بزرگ هستند و اعداد بزرگ نشان دهنده دیافراگم‌های کوچک هستند!

این اشتباه تایپی نیست. به عنوان مثال، f/2. 8 بزرگتر از f/4 و بسیار بزرگتر از f/11 است. اکثر مردم این را ناخوشایند می‌دانند، زیرا برخلاف شهود اولیه ما است. با این وجود، این یک واقعیت عکاسی است. به این نمودار دقت کنید:

این باعث سردرگمی عظیمی در بین عکاسان می‌شود، زیرا کاملاً برعکس چیزی است که در ابتدا انتظار دارید. با این حال، یک توضیح منطقی و ساده وجود دارد که باید آن را برای شما بسیار واضح‌تر کند: دیافراگم کسری است.

مثلاً وقتی با f-stop f/16 سر و کار دارید، می‌توانید آن را مانند کسری ۱/۱۶ در نظر بگیرید. امیدواریم، شما قبلاً می‌دانید که کسری مانند ۱/۱۶ به وضوح بسیار کوچکتر از کسری ۱/۴ است. دقیقا به همین دلیل، دیافراگم f/16 کوچکتر از f/4 است. با نگاه کردن به جلوی لنز دوربین، این چیزی است که می‌بینید:

بنابراین، اگر عکاسان دیافراگم بزرگ را برای نوع خاصی از عکاسی توصیه می‌کنند، به شما می‌گویند از چیزی مانند f/1. 4، f/2 یا f/2. 8 استفاده کنید. و اگر دیافراگم کوچکی را برای یکی از عکس‌های شما پیشنهاد می‌کنند، توصیه می‌کنند از چیزی مانند f/8، f/11 یا f/16 استفاده کنید.

نحوه انتخاب دیافراگم مناسب

اکنون که با دیافراگم‌های بزرگ و کوچک آشنا شدید، چگونه می‌دانید از چه دیافراگم برای عکس‌های خود استفاده کنید؟ بیایید دو مورد از مهمترین تأثیرات دیافراگم را دوباره مرور کنیم: نوردهی و عمق میدان. ابتدا، در اینجا یک نمودار سریع برای تجدید حافظه شما در مورد اینکه چگونه دیافراگم بر نوردهی یک تصویر تأثیر می‌گذارد، آورده شده است:

اگر فصل قبل در راهنمای مبانی عکاسی ما را در مورد سرعت شاتر مطالعه کرده باشید، از قبل می‌دانید که دیافراگم تنها راه برای تغییر میزان روشنایی یک عکس نیست. با این وجود، نقش مهمی ایفا می‌کند. در تصویر بالا، اگر به خودم اجازه نمی‌دادم تنظیمات دیگری مانند سرعت شاتر یا ISO را تغییر دهم، دیافراگم بهینه f/5. 6 خواهد بود.

در یک محیط تاریک تر، که در آن نور کافی را نمی‌گیرید، دیافراگم بهینه تغییر می‌کند. به عنوان مثال، ممکن است بخواهید از دیافراگم بزرگی مانند f/2. 8 در شب استفاده کنید، درست مانند نحوه گشاد شدن مردمک چشم ما برای گرفتن آخرین ذره نور:

در مورد عمق میدان، به یاد داشته باشید که یک مقدار دیافراگم بزرگ مانند f/2. 8 منجر به مقدار زیادی تاری پس‌زمینه (ایده‌آل برای پرتره‌های فوکوس کم عمق) می‌شود، در حالی که مقادیری مانند f/8، f/11 یا f/16 باعث می‌شود. شما عمق میدان بسیار بیشتری دارید (ایده آل برای مناظر و عکاسی معماری).

در واقع، عمق میدان بخشی از دیافراگم است که توصیه می‌کنم بیشتر به آن فکر کنید. روند من تقریباً برای هر عکسی که می‌گیرم به این صورت است:

1. از خودم بپرسید که چقدر عمق میدان می‌خواهم
2. دیافراگمی را تنظیم کنید که به آن برسد
3. سرعت شاتری را تنظیم کنید که باعث شود عکس من روشنایی مناسب داشته باشد
4. اگر این سرعت شاتر به دلیل تاری بیش از حد حرکت منجر به عکس‌های ناشارپ می‌شود، سرعت شاتر را دوباره شماره‌گیری کنید و به جای آن ISO را افزایش دهید.
5. برنده مسابقه عکس:)

در اینجا یک نمودار سریع است که همه چیزهایی را که تا کنون پوشش داده‌ایم نشان می‌دهد:

	سایز دیافراگم	ارائه	عمق میدان
f/1.4	خیلی بزرگه	نور زیادی وارد می کند	بسیار نازک
f/2.0	بزرگ	نصف نور f/1.4	لاغر
f/2.8	بزرگ	نصف نور f/2	لاغر
f/4.0	در حد متوسط	نصف نور f/2.8	نسبتاً نازک
f/5.6	در حد متوسط	نصف نور f/4	در حد متوسط
f/8.0	در حد متوسط	نصف نور f/5.6	نسبتا بزرگ
f/11.0	کم اهمیت	نصف نور f/8	بزرگ
f/16.0	کم اهمیت	نصف نور f/11	بزرگ
f/22.0	خیلی کوچک	نصف نور f/16	خیلی بزرگه

تنظیم دیافراگم در دوربین شما

اگر تا به حال آن را حدس نزده‌اید، به شدت توصیه می‌کنیم دیافراگم خود را به صورت دستی به عنوان یک عکاس انتخاب کنید. اگر به دوربین اجازه دهید آن را به طور خودکار تنظیم کند، احتمالاً در نهایت با عمق میدان کاملاً اشتباهی در تصویر خود مواجه خواهید شد.

دو حالت در عکاسی وجود دارد که به شما امکان می‌دهد دیافراگم را به صورت دستی انتخاب کنید. اینها حالت اولویت دیافراگم و حالت دستی هستند. حالت اولویت دیافراگم در اکثر دوربین‌ها به صورت “A” یا “Av” نوشته می‌شود، در حالی که دستی به صورت “M” نوشته می‌شود. معمولاً می‌توانید این موارد را در صفحه بالای دوربین خود بیابید (در مقاله ما در مورد حالت‌های دوربین نیز بیشتر بخوانید):

در حالت اولویت دیافراگم، دیافراگم مورد نظر را انتخاب می‌کنید و دوربین به طور خودکار سرعت شاتر شما را انتخاب می‌کند. می‌توانید ISO را به صورت دستی یا خودکار انتخاب کنید. حالت اولویت دیافراگم برای عکاسی روزمره عالی است، جایی که به ندرت نیاز به نگرانی در مورد تنظیمات دوربین به جز دیافراگم دارید. این چیزی است که من در ۹۵٪ مواقع حتی برای عکاسی حرفه‌ای از منظره و پرتره استفاده می‌کنم.

در حالت دستی، دیافراگم و سرعت شاتر را به صورت دستی انتخاب می‌کنید. (ISO دوباره می‌تواند دستی یا خودکار باشد.) حالت دستی زمان بیشتری می‌برد و معمولاً نتایجی مشابه اولویت دیافراگم به شما می‌دهد. فقط در موقعیت‌های خاصی که نیاز به نوردهی ثابت از عکسی به عکس دیگر دارید، یا زمانی که سنج دوربین به هم می‌خورد، مورد نیاز است. من از آن برای عکاسی از راه شیری و برای پرتره با فلاش استفاده می‌کنم.

حداقل و حداکثر دیافراگم لنزها

هر لنز محدودیتی برای بزرگ یا کوچک شدن دیافراگم دارد. اگر به مشخصات لنز خود نگاهی بیندازید، باید بگوید حداکثر و حداقل دیافراگم چقدر است. تقریباً برای همه، حداکثر دیافراگم مهم‌تر خواهد بود، زیرا به شما می‌گوید که لنز چقدر نور می‌تواند در حداکثر خود جمع کند (در اصل، چقدر از محیط تاریکی می‌توانید عکس بگیرید – و چقدر می‌توانید به یک اثر فوکوس کم عمق برسید.).

لنزهایی که دارای حداکثر دیافراگم f/1. 4 یا f/1. 8 هستند به عنوان لنزهای “سریع” در نظر گرفته می‌شوند، زیرا می‌توانند از نور بیشتری عبور کنند تا مثلاً لنزی با حداکثر دیافراگم “آهسته” f/4. 0. . به همین دلیل لنزهایی با دیافراگم بزرگ معمولا قیمت بیشتری دارند.
در مقایسه، حداقل دیافراگم چندان مهم نیست، زیرا تقریباً همه لنزهای مدرن حداقل می‌توانند حداقل f/16 را ارائه دهند. برای عکاسی روزانه به ندرت به چیزی کوچکتر از آن نیاز خواهید داشت.

با برخی از لنزهای زوم، حداکثر دیافراگم با بزرگنمایی و بزرگنمایی تغییر می‌کند. به عنوان مثال، با لنز Nikon 18-55mm f/3. 5-5. 6 AF-P، بزرگترین دیافراگم به تدریج از f/3. 5 در انتهای عریض به f/5. 6 در فواصل کانونی بیشتر تغییر می‌کند.

زوم‌های گران‌تر تمایل دارند حداکثر دیافراگم را در سراسر محدوده زوم خود حفظ کنند، مانند Nikon 24-70mm f/2. 8.

لنزهای پرایم همچنین تمایل دارند حداکثر دیافراگم بزرگتری نسبت به لنزهای زوم داشته باشند که یکی از مزایای اصلی آن‌ها است.

حداکثر دیافراگم یک لنز آنقدر مهم است که در نام خود لنز گنجانده شده است. گاهی اوقات، به جای علامت اسلش، با دو نقطه نوشته می‌شود، اما به همان معناست (مانند Nikon 50mm 1: 1. 4G زیر).

اکنون که توضیح کاملی در مورد نحوه عملکرد دیافراگم و تأثیر آن بر تصاویر شما ارائه داده‌ایم، بیایید نگاهی به موقعیت‌هایی بیندازیم که می‌خواهید از f-stop‌های مختلف استفاده کنید.

• f/0. 95 – f/1. 4 – چنین دیافراگم‌های «سریع» حداکثر فقط در لنزهای پریمیوم در دسترس هستند و به آن‌ها اجازه می‌دهند تا حد ممکن نور را جمع‌آوری کنند. این آن‌ها را برای هر نوع عکاسی در نور کم (مانند عکاسی از آسمان شب، جشن عروسی، پرتره در اتاق‌های کم نور، رویدادهای شرکتی و غیره) ایده آل می‌کند. با چنین توقف‌های f گسترده، عمق میدان بسیار کم در فواصل نزدیک به دست خواهید آورد، جایی که سوژه جدا از پس زمینه به نظر می‌رسد.
• f/1. 8 – f/2. 0 – برخی از لنزهای پرایم درجه یک علاقه‌مند به f/1. 8 محدود می‌شوند، که همچنان قابلیت‌های بسیار خوبی در نور کم دارد. همچنین، اگر هدف شما ارائه تصاویر زیبایی شناختی با فوکوس کم عمق است، این لنزها ارزش فوق العاده‌ای دارند. عکاسی بین f/1. 8 و f/2 معمولاً پس‌زمینه‌های شما را برای پرتره و سایر انواع مشابه عکاسی زیبا و کرمی می‌کند.
• f/2. 8 – f/4 – اکثر لنزهای زوم در بهترین حالت به حداکثر دیافراگم f/2. 8 تا f/4 محدود می‌شوند. اگرچه از نظر قابلیت جمع‌آوری نور به‌اندازه لنزهای f/1. 4 نیستند، اما همچنان برای عکاسی در شرایط کم نور کافی هستند، به خصوص اگر لنز یا دوربین دارای تثبیت‌کننده تصویر باشد. در این دیافراگم‌ها مقداری تفکیک سوژه دریافت خواهید کرد، اما معمولاً به‌اندازه‌ای نیست که پس زمینه کاملاً مبهم باشد. چنین دیافراگم‌هایی برای عکاسی در سفر، ورزش و حیات وحش عالی هستند.
• • f/5. 6 – f/8 – این نقطه شروع مناسب برای اکثر عکاسی‌های منظره و معماری است. همچنین برای عکاسی مستند و پرتره که در آن پس‌زمینه تار نمی‌خواهید، ایده‌آل است. همچنین، بیشتر لنزها در اطراف f/5. 6 شارپ‌تر هستند، که به‌اندازه عمق میدان مناسب مهم نیست، اما همچنان خوب است.
• f/11 – f/16 – معمولاً برای عکاسی از صحنه‌هایی استفاده می‌شود که در آن به عمق میدان تا حد ممکن نیاز است، مانند عکاسی ماکرو یا عکاسی منظره با پیش‌زمینه نزدیک. اگرچه این دیافراگم‌ها عمق میدان بیشتری را ارائه می‌دهند، اما به دلیل تأثیر پراش لنز، وضوح سطح پایینی را از دست می‌دهند.
• f/22 و کوچکتر – فقط در صورتی از چنین دیافراگم‌های کوچکی عکس بگیرید که بدانید در حال انجام چه کاری هستید. وضوح در دیافراگم‌های f/22 و کمتر به دلیل پراش به شدت آسیب می‌بیند، بنابراین در صورت امکان باید از استفاده از آن‌ها خودداری کنید. اگر به عمق میدان بیشتری نیاز دارید، معمولاً بهتر است از سوژه خود فاصله بگیرید یا به جای آن از تکنیک انباشته فوکوس استفاده کنید.

شما تا اینجا پیشرفت کرده‌اید، اما آیا مایلید در مورد دیافراگم بیشتر بدانید؟ تا کنون ما فقط اصول اولیه را لمس کرده‌ایم، اما دیافراگم خیلی بیشتر به عکس‌های شما کمک می‌کند. بیایید نگاه دقیق‌تری بیندازیم.

هر کاری که دیافراگم با عکس‌های شما انجام می‌دهد

آیا تا به حال فکر کرده‌اید که دیافراگم چگونه عکس‌های شما را به جز روشنایی و عمق میدان تحت تاثیر قرار می‌دهد؟ در این قسمت از مقاله، همه راه‌هایی را که دیافراگم بر تصاویر شما تأثیر می‌گذارد، از وضوح گرفته تا ستاره‌های خورشیدی را بررسی می‌کنیم و به شما می‌گوییم که دقیقاً چرا هر کدام اهمیت دارد.

قبل از پرداختن به جزئیات زیاد، در اینجا لیستی سریع از همه چیزهایی که دیافراگم در عکاسی تأثیر می‌گذارد آورده شده است:

• روشنایی / نوردهی عکس‌های شما و عمق میدان، همانطور که تاکنون بحث شد
• کاهش وضوح در اثر پراش
• کاهش وضوح به دلیل کیفیت لنز
• افکت‌های انفجار ستاره در نورهای روشن
• قابلیت رویت لکه‌های گرد و غبار سنسور دوربین
• کیفیت هایلایت پس زمینه (بوکه)
• تغییر فوکوس روی برخی از لنزها
• قابلیت فوکوس در نور کم (در برخی شرایط)
• کنترل میزان نور فلاش

۱. اثر منفی پراش

بنابراین، اگر شما یک عکاس منظره هستید که می‌خواهید همه چیز را تا حد ممکن واضح‌تر کنید، باید از کوچک‌ترین دیافراگم لنز خود مانند f/22 یا f/32 برای دریافت حداکثر عمق میدان استفاده کنید، درست است؟
نه!

اگر به عقب برگردیم و نگاهی دقیق به عکس مارمولک از قبل در این مقاله بیندازیم، جایی که من از دیافراگم‌های f/4 و f/32 استفاده کردم، می‌توانید ببینید که چگونه پراش باعث می‌شود شات دوم کمتر شود. در اینجا تصاویر با زوم تا ۱۰۰٪ مشاهده می‌شوند:

در اینجا، شما اثری به نام پراش را مشاهده می‌کنید. رشته‌های فیزیک می‌دانند که من در مورد چه چیزی صحبت می‌کنم، اما پراش برای اکثر مردم یک مفهوم بیگانه است. بنابراین، آن چیست؟

پراش در واقع بسیار ساده است. وقتی از دیافراگم کوچکی مانند f/32 استفاده می‌کنید، به معنای واقعی کلمه نوری را که از لنز شما عبور می‌کند فشار می‌دهید. در نهایت با خودش تداخل پیدا می‌کند، تارتر می‌شود و در نتیجه عکس‌هایی با وضوح کمتری به دست می‌آید.

در کدام دیافراگم پراش شروع به مشکل می‌کند؟ این به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله‌اندازه سنسور دوربین و‌اندازه چاپ نهایی شما. من شخصاً در دوربین فول فریم خود، نشانه‌هایی از پراش در f/8 را می‌بینم، اما این کافی نیست که مرا آزار دهد. در واقع من همیشه از دیافراگم‌های کوچک‌تر مانند f/11 و f/16 زمانی که پیش‌زمینه نزدیک در عکاسی منظره دارم، استفاده می‌کنم. با این حال، سعی می‌کنم از f/22 یا کوچکتر اجتناب کنم، زیرا در آن نقطه جزئیات زیادی را از دست می‌دهم.

پراش لزوماً مشکل بزرگی نیست، اما وجود دارد. از گرفتن عکس با f/11 یا f/16 نترسید فقط به این دلیل که کمی وضوح را از دست می‌دهید. در بسیاری از موارد، عمق میدان افزوده ارزش معامله را دارد.

یادداشت جانبی
اگر دوربین شما سنسور کوچکتری داشته باشد، زودتر پراش را خواهید دید. در سنسورهای APS-C (مانند سری Nikon D3x00، Nikon D5x00، Fuji X-series، Sony A6x00 و بسیاری دیگر) ، همه این اعداد را بر ۱. ۵ تقسیم کنید. در دوربین‌های Micro Four-Thirds (مانند دوربین‌های Olympus و Panasonic) ، همه این اعداد را بر ۲ تقسیم کنید. به عبارت دیگر، استفاده از f/11 را با دوربین میکرو چهار سوم توصیه نمی‌کنم، زیرا معادل f/22 است. با دوربین فول فریم

۲. انحرافات لنز

در اینجا یک سرگرم کننده است. به دلایلی، همه می‌خواهند عکس‌های شارپ بگیرند! یکی از راه‌های انجام این کار، به حداقل رساندن دید انحرافات لنز است. بنابراین، انحرافات لنز چیست؟ خیلی ساده، آن‌ها مشکلات کیفیت تصویر با یک عکس هستند که توسط لنز شما ایجاد می‌شوند.

اگرچه بیشتر مشکلات در عکاسی به دلیل خطای کاربر است – مواردی مانند فوکوس از دست رفته، نوردهی ضعیف یا ترکیب‌بندی حواس پرت کننده – انحرافات لنز کاملاً به دلیل تجهیزات شما است. آن‌ها مشکلات اپتیکی و اساسی هستند که اگر خیلی دقیق به آن‌ها نگاه کنید با هر لنزی متوجه آن‌ها خواهید شد، اگرچه برخی از لنزها بهتر از سایرین هستند. به عنوان مثال، تصویر زیر را در نظر بگیرید:

اینجا چه خبره؟ در این محصول، بیشتر نورها به جای اینکه کاملاً گرد باشند، لکه دار به نظر می‌رسند. علاوه بر این، محصول خیلی تیز نیست. این انحراف لنز در کار است! نورها در دنیای واقعی اینقدر تار به نظر نمی‌رسیدند. لنز من این مشکل را اضافه کرد.

این احتمال وجود دارد که لنزهای شما در دیافراگم‌های خاص تارتر از سایرین باشند و تقریباً همیشه در گوشه تصویر تارتر از وسط است. این به دلیل انحراف لنز است.

انحرافات می‌توانند به اشکال مختلف ظاهر شوند. اگر من هر انحراف احتمالی را با جزئیات توضیح دهم: انحنای میدان، انحنای میدان، کما، اعوجاج، حاشیه‌های رنگی و موارد دیگر، این مقاله بسیار طولانی خواهد بود. در عوض، مهم‌تر است که بدانید چرا انحراف‌ها رخ می‌دهند، از جمله اینکه چگونه تنظیم دیافراگم شما می‌تواند آن‌ها را کاهش دهد.

با یک واقعیت ساده شروع می‌شود: طراحی لنزها دشوار است. وقتی سازنده یک مشکل را برطرف می‌کند، مشکل دیگری ظاهر می‌شود. جای تعجب نیست که طراحی لنزهای مدرن بسیار پیچیده است.

متأسفانه، حتی لنزهای امروزی نیز کامل نیستند. آن‌ها تمایل دارند در مرکز یک تصویر خوب کار کنند، اما همه چیز در نزدیکی لبه‌ها بدتر می‌شود. به این دلیل که طراحی لنزها در گوشه و کنار بسیار دشوار است.

در اینجا نموداری وجود دارد که منظور من را توضیح می‌دهد:

و این ما را به دیافراگم می‌رساند.

بسیاری از مردم یک واقعیت ساده را در مورد دیافراگم نمی‌دانند: به معنای واقعی کلمه نور منتقل شده توسط لبه‌های لنز شما را مسدود می‌کند. (این به گوشه‌های سیاه در عکس‌های شما منجر نمی‌شود، زیرا مناطق مرکزی لنز همچنان می‌توانند نور را به لبه‌های حسگر دوربین شما منتقل کنند.)

با بسته شدن دیافراگم، نور بیشتری از طرفین لنز شما مسدود می‌شود و هرگز به سنسور دوربین شما نمی‌رسد. فقط نور ناحیه مرکزی از آن عبور می‌کند و عکس شما را تشکیل می‌دهد! همانطور که نمودار بالا نشان می‌دهد، طراحی این ناحیه مرکزی برای سازندگان دوربین بسیار آسان‌تر است. نتیجه نهایی این است که عکس‌های شما انحرافات کمتری در دیافراگم‌های کوچکتر و کوچکتر خواهند داشت.

این در عمل چگونه به نظر می‌رسد؟ عکس‌های زیر را ببینید (محصولات سنگین از گوشه بالا سمت چپ):

چیزی که در بالا می‌بینید ممکن است مانند افزایش وضوح به نظر برسد، اما در واقع کاهش انحرافات است. نتیجه نهایی؟ در f/5. 6 در این لنز خاص، عکس من بسیار واضح‌تر از f/1. 4 است.

در اینجا یک سوال کلیدی وجود دارد: چگونه این تعادل با پراش، که با باریکتر و باریکتر شدن دیافراگم شما به وضوح بیشتر آسیب می‌رساند، متعادل می‌شود؟

در عمل، پاسخ این است که بیشتر لنزها در اطراف f/4، f/5. 6 یا f/8 شارپ‌تر هستند. این دیافراگم‌های «متوسط» به‌اندازه‌ای کوچک هستند که جلوی نور را از لبه‌های لنز بگیرند، اما آنقدر کوچک نیستند که پراش یک مشکل مهم باشد. با این حال، شما می‌خواهید این را روی تجهیزات خود آزمایش کنید.

البته، هنوز هم می‌توانید با دیافراگم‌های بزرگ مانند f/1. 4 یا f/2 عکس‌های خوبی بگیرید. همانطور که قبلاً اشاره کردم، عکاسان پرتره گاهی اوقات هزاران دلار برای تهیه یک لنز دقیقاً برای همین منظور می‌پردازند! بنابراین، لنز خود را روی f/5. 6 قفل نکنید فقط به این دلیل که وضوح گوشه‌ای را از نزدیک به شما می‌دهد. بهتر است دیافراگمی را انتخاب کنید که ظاهر هنری مناسبی به تصویر بدهد.

یادداشت جانبی
برخی از انواع انحرافات با توقف زیاد تغییر نمی‌کنند، یا حتی ممکن است کمی بدتر شوند. به عنوان مثال، انحراف رنگی محوری – حاشیه‌های رنگی در نزدیکی لبه‌های کادر شما – اغلب به همین شکل عمل می‌کنند. این طبیعی است. این اتفاق می‌افتد زیرا یک دیافراگم کوچک ذاتا انحرافات را کاهش نمی‌دهد.این به سادگی نوری را که از لبه‌های لنز شما عبور کرده است مسدود می‌کند. بنابراین، به طور طبیعی، اگر لبه‌ها منشا مشکل شما نباشند، با توقف کردن، بهبودی را مشاهده نخواهید کرد.

۳. Starburst و Sunstar Effects

خورشیدی نیز نامیده می‌شوند، عناصر زیبایی هستند که در عکس‌های خاص پیدا خواهید کرد. با وجود نام‌های عجیب و غریب – یکی یک نوع آب نبات. دیگری یک نوع ستاره دریایی – من همیشه سعی می‌کنم آن‌ها را در عکس‌های منظره خود ثبت کنم. در اینجا یک مثال است:

این چطوری کار میکنه؟ اساساً، برای هر تیغه دیافراگم در لنز شما، یک پرتو خورشید خواهید داشت. این تنها زمانی اتفاق می‌افتد که از یک نقطه نورانی کوچک و روشن عکاسی کنید، مانند خورشید که تا حدی مسدود است. این در عکاسی منظره نسبتاً رایج است. اگر می‌خواهید قوی‌ترین ستاره‌باران ممکن را داشته باشید، از دیافراگم کوچک استفاده کنید. هر زمان که خورشید در عکس من است، من تقریباً همیشه f/16 را صرفاً برای ثبت این افکت تنظیم می‌کنم.

همچنین، افکت ستاره‌باران از عدسی به لنز دیگر متفاوت به نظر می‌رسد. همه چیز به تیغه‌های دیافراگم شما بستگی دارد. اگر لنز شما دارای شش تیغه دیافراگم باشد، شش پرتو خورشید دریافت خواهید کرد. اگر لنز شما دارای هشت تیغه دیافراگم باشد، هشت پرتو خورشید دریافت خواهید کرد. و اگر لنز شما ۹ تیغه دیافراگم داشته باشد، هجده پرتو خورشید دریافت خواهید کرد.

صبر کن چی؟

این اشتباه تایپی نیست شما همیشه با تعداد زوج پرتوهای خورشید مواجه می‌شوید. اگر لنز شما دارای تعداد فرد پره‌های دیافراگم باشد، تعداد پرتوهای خورشیدی شما دو برابر خواهد شد.

عجیب به نظر می‌رسد، اما دلیل آن در واقع بسیار ساده است. در لنزهایی با تعداد تیغه‌های دیافراگم زوج (و طراحی کاملاً متقارن)، نیمی از پرتوهای خورشید با نیمه دیگر همپوشانی دارند. بنابراین، شما همه آن‌ها را در عکس نهایی خود نمی‌بینید.

این یک نمودار برای نشان دادن منظور من است:

بیشتر لنزهای نیکون دارای هفت یا نه تیغه دیافراگم هستند که به ترتیب ۱۴ و ۱۸ پرتوهای خورشیدی دارند. اکثر لنزهای کانن دارای هشت تیغه دیافراگم هستند که در نتیجه هشت پرتو خورشید ایجاد می‌شود. من عکس بالا را با استفاده از لنز ۲۰mm f/1. 8G نیکون گرفتم که دارای ۷ تیغه دیافراگم است. به همین دلیل است که تصویر دارای ۱۴ پرتو خورشید است.

با این حال، فقط تعداد تیغه‌ها مهم نیست – شکل آن‌ها نیز مهم است. برخی از تیغه‌های دیافراگم گرد هستند (که منجر به تاری پس‌زمینه خارج از فوکوس دلپذیرتر می‌شود) ، و برخی دیگر صاف هستند. اگر هدف شما ثبت ستاره‌باران‌های خوب است، تیغه‌های دیافراگم مستقیم معمولاً پرتوهای مشخص‌تری از نور تولید می‌کنند.

باز هم برخی از لنزها از این نظر بهتر از سایرین هستند. برای بهترین نتایج، لنزی را پیدا کنید که ستاره‌باران خوبی دارد و سپس آن را روی دیافراگم کوچکی مانند f/16 تنظیم کنید. این قوی‌ترین تعریف را در ستارگان شما به شما می‌دهد.

در نهایت، آخرین اثر مرتبط وجود دارد که می‌خواستم به طور خلاصه به آن اشاره کنم. همانطور که در زیر نشان داده شده است، هنگامی که به خورشید عکاسی می‌کنید، ممکن است در عکس‌های خود با شعله ور شوید. بسته به دیافراگم انتخابی شما، ‌اندازه و شکل این لنز ممکن است کمی تغییر کند. این مسئله مهمی نیست، اما هنوز هم وجود دارد.

۴. دیافراگم کوچک و عناصر ناخواسته

وقتی از چیزهایی مانند نرده‌ها، پنجره‌های کثیف، گیاهان و حتی قطرات آب روی لنز خود عکس می‌گیرید، احتمالاً از عکس‌هایی که با دیافراگم کوچک گرفته شده‌اند ناامید خواهید شد.

دیافراگم‌های کوچکی مانند f/11 و f/16 به شما عمق میدان زیادی می‌دهد که ممکن است به طور تصادفی عناصری را وارد کنید که نمی‌خواهید در فوکوس باشند! برای مثال، اگر از یک آبشار یا در کنار اقیانوس عکس می‌گیرید، دیافراگم f/16 می‌تواند یک قطره کوچک آب روی لنز شما را به یک لکه زشت و متمایز تبدیل کند:

در چنین مواردی، بهتر است فقط از دیافراگم بازتر استفاده کنید – چیزی مانند f/5. 6، شاید – تا قطرات آب را چنان خارج از فوکوس بگیرید که حتی در تصویر شما ظاهر نشود. در این مورد خاص، می‌توانید به سادگی قطرات را پاک کنید، اما اگر از چیزی مانند پنجره کثیف عکس می‌گیرید، این امکان وجود ندارد.

یادداشت جانبی
شاید متوجه شده باشید که این بخش در واقع فقط یک بسط عمق میدان است و این درست است! با این حال، این یک مورد خاص است، بنابراین تصمیم گرفتم به طور خاص به آن اشاره کنم.

نمونه دیگری از عکاسی از میان اشیا زمانی است که یک تکه غبار روی سنسور دوربین شما فرود آید. متأسفانه، با تعویض لنز، این امر بسیار رایج است. لکه‌های گرد و غبار روی سنسور دوربین شما به وضوح در دیافراگم‌های کوچکی مانند f/16 نشان داده می‌شوند، حتی اگر در چیزی بزرگتر مانند f/4 نامرئی باشند.

خوشبختانه، حذف آن‌ها در نرم‌افزارهای پس از تولید مانند فتوشاپ یا لایت روم بسیار آسان است، اگرچه اگر مجبور باشید ده‌ها مورد از آن‌ها را از یک عکس حذف کنید، می‌تواند آزاردهنده باشد. به همین دلیل است که باید حسگر دوربین خود را همیشه تمیز نگه دارید.

۵. تغییرات در بوکه شما

بوکه چیست؟ این به سادگی کیفیت تاری پس زمینه شماست. اگر تعداد زیادی پرتره، عکس‌های ماکرو یا عکس‌های حیات وحش می‌گیرید، در بیشتر تصاویر خود با پس زمینه‌های خارج از فوکوس مواجه خواهید شد. به طور طبیعی، شما می‌خواهید آن‌ها تا حد ممکن زیبا به نظر برسند! تنظیمات مختلف دیافراگم شکل تاری پس زمینه شما را تغییر می‌دهد.

چرا اینطور است؟ به این دلیل است که تاری پس زمینه عکس‌های شما همیشه شکل تیغه‌های دیافراگم شما را به خود می‌گیرد. بنابراین، اگر تیغه‌های دیافراگم شما به شکل قلب باشد، در نهایت با تاری پس زمینه به شکل قلب مواجه خواهید شد. بیشتر اوقات، این به عنوان بوکه حواس‌پرت‌کننده است، اگرچه در این عکس از دو لاک‌پشت تقلبی به نوعی زیبا است:

در برخی از لنزها، تیغه‌های دیافراگم با باز و بسته شدن کمی تغییر شکل می‌دهند. تنظیمات دیافراگم بزرگ (مانند f/1. 8) اغلب در مقایسه با تنظیمات دیافراگم کوچکتر دارای تاری پس زمینه گردتر هستند. همچنین در دیافراگم‌های بزرگ تار پس‌زمینه بیشتری خواهید داشت، زیرا عمق میدان شما کم‌تر است.

اگر بوکه چیزی است که برای شما مهم است، باید آن را روی لنزهای خاص خود آزمایش کنید. چند عکس خارج از فوکوس از یک صحنه شلوغ بگیرید که هر کدام از تنظیمات دیافراگم متفاوتی استفاده می‌کنند و ببینید کدام یک بهترین به نظر می‌رسد. بیشتر اوقات، بازترین دیافراگم لنز خواهد بود، اما نه همیشه.

۶. مسائل تغییر تمرکز

با لنزهای خاص – حتی اگر در فوکوس دستی هستید، و حلقه فوکوس خود را حرکت نمی‌دهید – ممکن است با استفاده از دیافراگم‌های کوچکتر و کوچکتر، نقطه تمرکز شما تغییر کند.

بدیهی است که این ایده آل نیست. چگونه متوجه می‌شوید که لنز شما تغییر فوکوس مشکلی دارد؟ این بسیار آسان است. در اینجا مراحل انجام می‌شود:

1. دوربین خود را روی سه پایه قرار دهید و لنز خود را روی فوکوس دستی تنظیم کنید.
2. یک شی با جزئیات کوچک که به سمت عقب کشیده شده است را پیدا کنید و در مرکز آن تمرکز کنید. میز با رومیزی خوب کار می‌کند.
3. بررسی دوبار: وقتی یک عکس آزمایشی می‌گیرید و آن را بزرگ‌نمایی می‌کنید، باید جزئیات سطح پیکسل و همچنین بخش‌هایی از عکس را ببینید که به وضوح خارج از فوکوس هستند.
4. در بازترین دیافراگم لنز خود، و سپس در دیافراگم‌های به تدریج کوچکتر عکس بگیرید. مطمئن شوید که حلقه فوکوس خود را حرکت ندهید و دوباره بررسی کنید که از فوکوس دستی استفاده می‌کنید.
5. در رایانه‌تان، روی این عکس‌ها ۱۰۰% زوم کنید و ببینید که آیا واضح‌ترین نقطه فوکوس به‌طور مداوم به سمت عقب‌تر حرکت می‌کند یا خیر. هرچه بیشتر حرکت کند، مشکل تغییر تمرکز شما بدتر است.

شما تمام شده‌اید!

اگر لنز شما دارای سطوح شدید تغییر فوکوس است، باید آن را جبران کنید:

• با بازترین دیافراگم خود، مانند معمول فوکوس کنید.
• همانطور که دیافراگم را پایین می‌آورید، مطمئن شوید که ابتدا دیافراگم خود را تنظیم کنید، سپس در مرحله دوم فوکوس کنید (به جای فوکوس اول) . در دوربین‌های DSLR، توصیه می‌کنیم در نمای زنده در این دیافراگم‌ها فوکوس کنید، زیرا منظره یاب همیشه در بازترین دیافراگم فوکوس می‌کند. کاربران دوربین‌های بدون آینه نیازی به نگرانی در این مورد ندارند.
• با دیافراگم‌های کوچک مانند f/8 و فراتر از آن، عمق میدان شما به‌اندازه‌ای بزرگ خواهد بود که مشکلات تغییر فوکوس را پنهان کند، بنابراین مانند معمول فوکوس کنید.

یادداشت جانبی
وقتی صحبت از آن می‌شود، تغییر فوکوس نوع دیگری از انحراف لنز است. ممکن است لبه‌های لنز شما مانند مرکز نور را فوکوس نکنند، بنابراین، با توقف – دوباره، مسدود کردن نور از لبه‌ها – نقطه فوکوس شما کمی تغییر می‌کند. این دلیل اصلی این تأثیر است.

۷. سهولت تمرکز

سیستم فوکوس خودکار دوربین شما به خوبی کار نمی‌کند مگر اینکه نور زیادی دریافت کند.
بنابراین، اگر با لنز ارزان‌تری مانند ۷۰-۳۰۰mm f/4. 5-5. 6 عکاسی می‌کنید، بزرگ‌ترین دیافراگم آنقدر روشن نیست که بتواند نور زیادی را جمع‌آوری کند. تمرکز در شرایط تاریک ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. به همین دلیل است که بسیاری از عکاسان حرفه‌ای از لنزهای گران‌تری مانند f/2. 8 70-200 میلی‌متری استفاده می‌کنند.

همچنین اگر لنز شما دارای حداکثر دیافراگم بزرگ باشد، از منظره یاب روشن‌تر (در DSLR) یا منظره یاب کم نویز (در دوربین بدون آینه) لذت خواهید برد. اگر در نور کم زیاد عکاسی می‌کنید، این کار می‌تواند فوکوس و ترکیب تصاویرتان را بسیار آسان‌تر کند.

۸. نوردهی فلش

هنگام استفاده از نورهای سرعت یا هر نوع بارق، مهم است که به یاد داشته باشید که دیافراگم نقش کاملاً متفاوتی در کنترل نوردهی فلاش دارد. در حالی که نقش سرعت شاتر به کنترل نور محیط می‌شود، دیافراگم تأثیر زیادی بر میزان جذب نور از فلاش شما دارد. اگرچه این فقط یک زیرمجموعه از نوردهی است، ما می‌خواستیم آن را در این بخش قرار دهیم، زیرا فلاش با دیافراگم لنز ارتباط تنگاتنگی دارد.

نمودار هر کاری که دیافراگم انجام می‌دهد

هنگامی که اطلاعات بالا را درک کردید، همه کارهایی که دیافراگم با عکس‌های شما انجام می‌دهد را خواهید دانست. با این حال، ممکن است چند بار مطالعه مجدد این مقاله طول بکشد تا همه چیز کاملاً روشن شود.

تمرین بهترین دوست شماست. به بیرون بروید، چند عکس بگیرید و خودتان احساس دیافراگم کنید.

اگر کمک کند، من اطلاعات اصلی این مقاله را در نمودار جمع آوری کردم. این نمودار مهم‌ترین اثرات دیافراگم در عکاسی و همچنین اصطلاحات رایجی که عکاسان برای توصیف تنظیمات خود استفاده می‌کنند را پوشش می‌دهد.

توجه داشته باشید که برای سهولت دیدن این نمودار، هیچ یک از نمونه‌های تصاویر را تیره یا روشن نکردم (همانطور که در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد) . در عوض، من به سادگی نوشتم “روشن‌ترین” تا “تاریک‌ترین”:

اگرچه این نمودار عمداً ساده شده است، اما تمام اصول اولیه‌ای را که باید بدانید را پوشش می‌دهد. در صورت مفید بودن این نمودار را دانلود و چاپ کنید. فقط روی تصویر کلیک راست کنید، سپس گزینه save as را انتخاب کنید و مکانی را که می‌خواهید آن را ذخیره کنید انتخاب کنید.

سوالات متداول دیافراگم

ما تعدادی از متداول‌ترین سوالات مربوط به دیافراگم را در زیر گردآوری می‌کنیم.

خلاصه

دیافراگم به وضوح یک محیط بسیار مهم در عکاسی است و احتمالاً مهمترین تنظیمات از همه است. دیافراگم بر چندین قسمت مختلف عکس شما تأثیر می‌گذارد، اما شما به سرعت همه چیز را به دست خواهید آورد. برای خلاصه‌ای سریع، یک دیافراگم باریک…

• عکس‌های شما را تیره‌تر می‌کند
• به شما عمق میدان بیشتری می‌دهد
• تاری ناشی از پراش را افزایش می‌دهد
• تاری را در اکثر انحرافات لنز کاهش می‌دهد
• گرد و غبار حسگر را بیشتر نمایان می‌کند
• شدت ستارگان را افزایش می‌دهد

… در حالی که دیافراگم باز برعکس عمل می‌کند.

به زودی، این چیزی نخواهد بود که شما حتی نیاز به فکر کردن در مورد آن داشته باشید. شما آن را به طور طبیعی به خاطر خواهید آورد شخصاً، اگر می‌خواهم افکت ستاره‌بار در عکس‌هایم داشته باشم، بلافاصله می‌دانم که از دیافراگم f/16 استفاده کنم. وقتی تا حد امکان به نور نیاز دارم، دیافراگم بزرگتری مانند f/2. 8 یا f/2 را بدون فکر دوم تنظیم می‌کنم. برای رسیدن به آن نقطه تمرین زیادی لازم نیست.

با توجه به اهمیت دیافراگم، نباید تعجب آور باشد که در Photography Life، همیشه در حالت اولویت دیافراگم یا دستی عکس می‌گیریم. ما به سادگی نمی‌خواهیم دوربین دیافراگم را برای ما انتخاب کند. این بسیار مهم است و یکی از آن تنظیمات اساسی است که هر عکاس مبتدی یا پیشرفته باید بداند تا بتواند بهترین تصاویر ممکن را بگیرد.
مثل همیشه، بهتر است همه اینها را خودتان یاد بگیرید. چیزی دیدنی برای گرفتن پیدا کنید و دانش جدید خود را در عمل پیاده کنید. هرچه عکس‌های بیشتری بگیرید، بیشتر یاد خواهید گرفت. دیافراگم نیز از این قاعده مستثنی نیست.

در زیر چند پست مرتبط دیگر وجود دارد که ممکن است از آن‌ها لذت ببرید:

• F-Stop چیست؟
• نوردهی چیست؟
• نوردهی در عکاسی متوقف می‌شود
• درک عمق میدان
• انتخاب حالت خلاق

امیدواریم متوجه شده باشید که این مقاله اصول دیافراگم را به روشی قابل درک و ساده توضیح می‌دهد.

اگر آماده ادامه دادن هستید، تنظیمات مهم بعدی دوربین برای یادگیری ISO است که در فصل ۵ راهنمای اصول عکاسی خود توضیح می‌دهیم.